Mulholland Drive: een inleiding

Ik heb een haat-liefde relatie met deze film. De eerste keer dat ik de film keek was toch alweer een jaar geleden, sindsdien niet meer opnieuw gekeken. De film is in grote lijnen nog wel te volgen, voornamelijk omdat het chronologisch is.

Alsnog, voor een David Lynch film toch nog behoorlijk tricky. In mijn herinneringen begint de film gelijk met een auto die over Mulholland Drive heen rijdt. Ondertussen hoor je de meest dramatische muziek ever, gemaakt door Angelo Badalamenti. Dat is dus niet zo. Het begint met dansende mensen in een soort jaren ’50 thema, daarna volgt een korte scène waarin je een kussen ziet. Tot dusver nog totaal onlogisch.

Even een kleine samenvatting zodat je alvast een beetje doorhebt, als je de film nog niet hebt gezien, waar het over gaat.
Een brunette zit achter in een auto die een ongeluk krijgt. Verward en verdwaalt loopt ze naar een random huis waar ze achter een bosje in slaap valt. Ze wordt wakker door het geluid van een vrouw die met haar koffers in een taxi vertrekt. De brunette neemt deze gelegenheid om het huis in te glippen. Een blonde vrouw, Betty, gaat als beginnend actrice voor een tijdje in het huis van haar tante Ruth wonen in Los Angeles. Daar komt ze erachter dat de brunette vrouw, die zichzelf Rita noemt, ook in het huis vertoeft. Rita heeft last van geheugenverlies en weet niet meer wie ze is. Samen met Betty gaat ze proberen uit te vinden wie ze is.

Ik heb mezelf eigenlijk een beetje moeten dwingen om Mulholland Drive opnieuw te kijken. Ik hou van lastige films, als ik ze tenminste kan begrijpen. Om even eerlijk te zijn, Mulholland Drive is de eerste film die ik ben tegengekomen waar ik nu, na twee keer kijken, nog steeds weinig van begrijp. Het begint wel wat meer te dagen nu. Hierbij mijn oproep: ga de film kijken! Vrijdag zal ik hier een analyse plaatsen. Ik heb de analyse al geschreven maar het was uiteindelijk veel te veel om in één post te plaatsen. Tot dan!