Recensie: Jackie

Jackie (2016)
Dir: Pablo Lorraín (Neruda, No)
Cast: Natalie Portman, Peter Sarsgaard, John Hurt

In de nasleep van de moord op John Fitzgerald Kennedy, de 35e president van de Verenigde Staten volgen we de first lady, Jackie Kennedy.

John wordt neergeschoten tijdens een rondrit door Dallas, terwijl hij met Jackie rondrijdt in een SS-X-100 Lincoln limousine. Diezelfde dag wordt Lyndon B. Johnson, Vicepresident onder JFK, beëdigd als 36e president. We volgen Jackie een week lang. In die week regelt ze hoe ze de begrafenis wil hebben, moet ze verhuizen uit het Witte huis en geeft ze een groot interview met een journalist. Natalie Portman heeft het accent perfect gedaan, en daarnaast is ze volgens mij ook afgevallen. Ze geeft een overtuigende performance af, een van de beste die ik dit afgelopen jaar gezien heb. Haar hele lichaam, hoe ze loopt, hoe ze beweegt, ze ís Jackie. In verschillende interviews voor tv laat Portman weten dat ze uren aan materiaal heeft gekeken, voornamelijk van Jackie haar rondleiding door het Witte Huis. Ook deze rondleiding komt voor in de film.
De film draait niet teveel om de politiek maar om de persoonlijke struggles die Jackie heeft. Moet ze wel of niet op straat lopen naar de begraafplaats?
Ze bleef nog lang lopen in haar roze outfit, inclusief bloedspetters. Ze vond het belangrijk dat het volk zag wat dit voor effect had, ze vond haar image belangrijk.

Oordeel
Het is een iets wat zwaar drama die rust op de persoonlijkheid van Jackie en niet zozeer de politieke geschiedenis. Een mooie biopic die je niet mag missen als je interesse hebt in Jackie, Kennedy, Amerikaanse politiek of de jaren ’60 in het algemeen.