Review: Gravity
Phoe. Wauw.
Gistermiddag met wat vrienden naar de film ‘Gravity’ gegaan. We waren naar de IMAX voorstelling gegaan bij de Pathe ArenA. Vriend H was even sprakeloos toen hij zijn bril opzetten toen hij terugkwam van de wc tijdens het IMAX reclame filmpje. “Het zit hier voor me!” zei hij terwijl hij zijn arm voor zich uit strekte.
‘Gravity’ is nu al een film die belangrijk is in de filmgeschiedenis. Kan ik dat nu al zeggen? Ja, dat kan ik. De regisseur Alfonso Cuarón heeft jarenlang de film niet kunnen maken omdat de technologie gewoon niet zover was. Dus toen besloot hij om de techniek zelf te gaan maken. Dat is goed gelukt. Bij het eerste shot van de film wist ik al dat dit een bijzondere belevenis zou worden. De aarde zweeft voorbij in stilte. Je hoort het radiocontact tussen Houston (Ed Harris) en de astronauten, Ryan Stone (Sandra Bullock) en Matt Kowalski (George Clooney). Ze zijn nagenoeg alleen in de ruimte, op wat andere astronauten in het Amerikaanse ruimteschip na. De russen blazen hun eigen satelliet op terwijl Stone en Kowalski buiten reparaties aan het uitvoeren zijn. Door deze explosie vliegt er puin door de ruimte heen, het vliegt met een extreem hoge snelheid richting het ruimteschip. Nog voordat Stone en Kowalski binnen kunnen zijn komt het ruimtepuin er aan.
De effecten zijn geweldig, oogverblindend en gewoonweg fantastisch. Het voelt echt alsof je er zelf rondzweeft. Dit komt grotendeels ook de fantastische long shots. Minuten lang is er geen cut te vinden, dit maakt het nog lastiger om te regisseren. Dit maakt het nog realistischer.
Kort maar krachtig, deze review. Wat ik hiermee probeer over te brengen: kijken, in 3D. Het liefst in IMAX 3D. Ik heb nooit de neiging om naar 3D-films te gaan, zoals zovelen krijg ik hoofdpijn van het kijken naar een 3D-film. IMAX is anders. Het scherm is enorm en er was geen hoofdpijn. Het was natuurlijk wel duurder, maar voor een film als ‘Gravity’ heb ik het wel over.