Analyse: Following

Ik liep vandaag met een vriendin, T, door de verlaten straten van de binnenstad van Utrecht toen ik een stapel tijdschriften zag liggen naast een prullenbak. Het bleken Engelse Voques en Elles te zijn van een paar jaar terug. Al gauw liepen we verder door de straten terwijl er in mijn rugzak 3 Voques waren verstopt.

Even tussendoor
Een nieuw dingetje. Mensen met Spotify kunnen hier gelijk de muziek beluisteren die ik heb uitgekozen wat past bij het lezen van dit artikel. Klik op het pijltje en lees lekker verder 🙂

 

In het september issue van 2003 staat een artikel over stalken, geschreven door Justine Picardie. Een interessant artikel over een vrouw die wekenlang is gestalkt door een totale vreemde.

“Even so, I still fear the return of that random moment, the meaningless glance that is mistaken as a private message to a lonely man, somwhere out there, in the darkness on the other side of the street.”

Deze zin, en dit artikel, deed mij gelijk denken aan een zwart-wit film uit 1998. Following, geregisseerd door Christopher Nolan. Met de één uur en 10 minuten is het een verbazingwekkend korte film, hij is ook voorbij zonder dat je het door hebt. We volgen een jonge schrijver (“Bill”) die voor de inspiratie mensen volgt. Ik verwijs voor deze film ook naar mijn dossier Film Noir. Want deze film hoort zeker in deze categorie thuis. Zwart-wit, regenachtige omgeving, donkere steegjes flashbacks en flashforwards en (natuurlijk) een femme fatale. Ik heb deze film net voor de tweede keer gekeken, nog steeds vind ik ‘m erg sterk. Je kan al duidelijk de montage technieken zien die Nolan gebruikt heeft bij Memento.
SPOILERS

Ik onderscheidde twee storylines in de Following. Zo rond minuut 21 is de eerste omslag (als je het begin niet meetelt) van storyline 1 naar 2. Bill zijn rechteroog is messed up en Cubb aan de andere kant van de telefoon klinkt niet heel blij om hem te horen. Een minuut later zijn we weer terug bij storyline 1. Zo gaat het een tijdje door. Bij minuut 48 is er opeens een rare omslag. Wat gebeurt hier? Cobb en de blonde femme fatale kennen elkaar? Ze praten over Bill en over de gejatte spullen uit haar appartement. “He took the bait and now he’s hooked.” zegt Cobb. Wacht eens even, wat voor plan is dit? Cobb is niet zomaar een dief, hij is er één met verstand. Een kwartiertje voor de credits ontdekken we waarom Bill rondloopt met zijn blauwe oog en litteken op zijn neus. Cobb heeft hem in elkaar geslagen op het dak.
De blonde vrouw vraagt aan Bill om foto’s uit een kluis te halen in de bar. Haar kale ex vriend probeert haar te saboteren met foto’s. Bill gaat erheen maar slaat tijdens het verlaten een man tegen de vloer met een hamer. Niet zo slim, Bill.
We ontdekken dat Cobb wordt ondervraagt door de politie over een dode vrouw. Blijkbaar heeft Cobb bij een huis ingebroken om daar te ontdekken dat er een lijk op de grond lag. Toen hij wegvluchtte heeft iemand hem gezien en gemeld bij de politie. Cobb vertelde dat het iemand anders was die dezelfde inbraakmethode gebruikt als hij. De blonde femme fatale vertelt dit aan Bill en Bill gaat alles vertellen tegen de politie. Dit is allemaal onderdeel van het plan van Cobb. De politie weet niks van een vermoorde oude vrouw en ze kennen ook geen Cobb. Ze hebben wel de hamer gevonden, er zitten twee soorten bloedsoorten op. Twee? Ja. Want diezelfde hamer is gebruikt om de blonde femme fatale te vermoorden. Wie heeft dat gedaan? Cobb natuurlijk. De kale ex vond het blijkbaar toch niet zo handig dat zij nog getuige was van een andere moord. Dus moest ze er zelf aan geloven. Dit is alleen niet heel erg goed uit te leggen aan de politie. Het adres van Cobb staat op ene D. Loyd. Was dat ook niet de naam van de creditcard waar Bill zijn handtekening op heeft gezet? Ah..