The Usual Suspects
“…Who is keyser söze? I have been always very cryptic about my anwser, but tonight I’m going to tell you who Keyser Söze is for me. The person who pulls the strings, the person who manipulates, who hovers over us...” Kevin Spacey bij zijn acceptance speech na het winnen van de Oscar voor Best Supporting Actor in The Usual Suspects in 1996.
Om het voor de lezers onder ons leuk te houden die de film niet hebben gezien ga ik geen spoilers gebruiken. Ik kan mij niet meer herinneren The Usual Suspects voor het eerst te hebben gekeken, helaas. Volgens mij was het toch wel minstens 8 jaar geleden. Toen ik nadacht over films met een twist kwam deze als een van de eerste in mijn hoofd naar voren. Alhoewel, tot gisteren was ik het einde vergeten. Waarschijnlijk omdat ik pas sinds kort, een paar jaar, interesse heb in dit soort films. Dus waarschijnlijk dacht ik toen, never mind, dit einde ga ik niet onthouden. Gisteren keek ik deze film dus weer een keer, alles kwam weer terug, Vooral de beginscène had ik onthouden. “I can’t feel my legs, Keyser.”
Die beginscène zegt al heel veel eigenlijk. Een schip in de nacht, een man zit op de grond en steekt een sigaret op. Hij gooit zijn lucifer op de grond. Vuur verspreidt zich snel over het dek, langs de voeten van een lijk. Het vuur wordt tegengehouden door een straaltje dat van boven komt. Een donker gestalte ritst zijn broek weer dicht en komt naar beneden lopen. Hij steekt ook een sigaret op met zijn aansteker en zegt “How you doing Keaton?”. Keaton, de man op de grond, kijkt naar de man die voor hem staat. Aan zijn hoofd zie je herkenning, hij weet wie het is.
Opeens komt het bij Keaton aan, hij zegt: “I can’t feel my legs, Keyser.” “Are you ready?” Keyser haalt een pistool tevoorschijn. “What time is it?” Keyser kijkt op zijn gouden horloge. “Twelve thirty” De camera gaat over naar een wideshot en we horen schoten. Nog wat, ogenschijnlijke, random shots van het schip. Het is een fantastische scène, het laat eigenlijk alles wat je moet weten aan het begin van de film, ook al begrijp je maar de helft. Twee keer in de film dacht ik weer terug aan de beginscène. De eerste keer was toen weer op het schip waren, de tweede keer was helemaal aan het einde van de film. Dat moet een goede beginscène doen, je laten nadenken. Je versteld laten staan.