5.. goede nadenkfilms

Ik heb een klein lijstje gemaakt met mogelijke “nadenkfilms”. Oftewel, films kijken als je zin hebt om je te concentreren op de film zelf. Naast de films waar je gelijk aan denkt (The Butterfly Effect bijvoorbeeld) zijn er nog veel meer waar je niet zo gauw achterkomt.

Klik op de foto’s voor filmpjes en trailers, altijd leuk.
De films gaan op volgorde van normaal naar ..nou ja, minder normaal.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind

Aha, daar is mijn favoriete film. Een lastige film is het niet, maar ook geen simpele film. Het verhaal is zo sterk, onduidelijk en toch ook weer duidelijk. Ik heb de film al minstens tien keer gekeken en ik blijf nieuwe dingen zien. Jim Carrey speelt een niet spraakzame jongeman (Joel Barish) die in een behoorlijke dip nu zijn vriendin hem opeens negeert. Wat blijkt, zijn vriendin Clementine Kruczynski (gespeeld door Kate Winslet), heeft hem uit haar geheugen laten wissen. In een impulsieve drang laat Joel hetzelfde ondergaan. In de film volgen we dus Joel in zijn hoofd als “the eraserguys” zijn herinneringen van Clementine aan het wissen zijn. Terwijl ze daar mee bezig zijn komt hij erachter dat hij haar niet wilt vergeten. Nu ik het zo uitleg klinkt het een beetje vaag.. dat is het ook. Terwijl je Joel in zijn hoofd volgt is ook nog een verhaallijn over Clementine die nu een relatie heeft met een van de eraserguys. Het is boven alles toch gewoon een mooi verpakt liefdesverhaal.

Moon 

Past in het genre van filmen op één locatie. In deze film is die locatie een ruimtestation op de maan. In een poging om het energieprobleem van de aarde op te lossen wordt er elke drie jaar een nieuwe astronaut naar het ruimtestation gestuurd om daar Helium-3 naar de aarde te sturen. De nieuwe astronaut kan dan de oude aflossen, die keert dan weer terug naar aarde. Sam Bell is aan het einde van zijn 3-jarige contract als hij in aanraking komt met een kloon van zichzelf. Na drie jaar alleen maar contact te hebben gehad met zijn boordcomputer GERTY (stem van Kevin Spacy) is dit een behoorlijk trippende gebeurtenis voor Sam. Wat er zo leuk aan Moon is, het lijkt in eerst instantie de kant van 2001: a Space Odessey op te gaan, uiteindelijk is de film heel anders dan verwacht. Moon is een van de betere films van de laatste jaren en zeker een geweldige acteerprestatie door Sam Rockwell. Hij laat hier zien dat je eigenlijk alleen jezelf nodig hebt om goed te acteren.

Memento

Memento is geen film om aan te zetten als je een gezellig druk feestje geeft met veel bier en borrelnootjes. Als je eenmaal 5 minuten van het scherm weg bent volg je het gehele verhaal niet meer. In de filmwereld is deze film bekend als “de film die achterstevoren is gefilmd”. De stukjes scène die de film maken worden in niet chronologische volgorde laten zien, de scène zelf is wel chronologisch. Zo begint een scène soms met willekeurige informatie waar je niks aan hebt totdat de volgende scene langskomt. Dus nadenken is hier wel belangrijk. Ook leuk om te weten, de regisseur is Christopher Nolan. Beter bekend als “die gast van de Batman trilogie”.

Eraserhead

Ik ben er nog steeds niet uit hoe ik bij deze film terecht ben gekomen. Deze zwart-wit film van David Lynch uit 1977 speelt zich af in een soort toekomstig industrieel land. De omgeving heeft wat weg van Metropolis (1917) en Un Chien Andalou (1929). We volgen Henry Spencer, hoe hij omgaat met zijn gewelddadige vriendin die hem achterlaat met hun baby. Nou.. baby is misschien niet het goede woord. Het is een soort kalfje die veel schreeuwt en voor de rest niet veel doet. Vooral het moment als Henry het verband open knipt dat om het lichaam van de baby zit gewikkeld is memorabel. Het gevoel dat deze film achterlaat is in sommige gevallen een gevoel van ongemakkelijkheid en horror, dat na meerdere malen kijken alleen maar wordt versterkt.

Cube 

Oke, even voor de duidelijkheid. Dit is geen normale film.

Zeven mensen zijn onvrijwillig in een soort doolhof geplaatst die bestaat uit allemaal hokjes. In die hokjes zijn vallen geplaatst. Vooral de intro laat goed zien hoe de film er uit komt te zien de komende 90 minuten. Ik heb de film gekeken met wat vrienden op een kleine zolderkamer, ik had de film de avond daarvoor al gekeken dus ik wist wat ik kon verwachten. Tijdens de film werd die zolderkamer steeds kleiner en creëerde claustrofobische gevoelens bij iedereen. Een vriend vroeg me later hoe ik op zo’n extreem aparte film was gekomen. Zoals ik al zei, geen doorsnee Hollywoodfilm, wel zeker het kijken waard.