Analyse: Shutter Island
Een paar weken geleden kwam Leonardo DiCaprio weer eens langs op tv. Die week was het tijd voor Shutter Island. Topfilm van Scorsese uit 2010. Teddy Daniels en Chuck Aule komen naar Shutter Island waar een vrouw is weggelopen uit een psychiatrische inrichting voor criminelen.
Vrijdagavond, kacheltje aan en bankhangen maar. Een paar dagen daarna was ik Shutter Island in boekvorm tegen gekomen op een boekenbeurs, natuurlijk meegenomen voor een paar euro. Met goede moed begon ik die avond te lezen, zonder enige vooruitgang. Ook al was ik zo enthousiast over de film, het boek kon mijn aandacht niet vasthouden. Nog twee avonden daarna was ik weer met goede moed begonnen, helaas eindigde het weer met hetzelfde resultaat: mijn hoofd slapend op pagina 5. Mijn doel van het boek was om meer duidelijkheid te krijgen over de film zelf. Ook al is de film niet heel lastig, het heeft wel wat aparte dingen. Laat ik gelijk met de deur in huis vallen.
*Film niet gezien? Niet verder lezen!*
Is Teddy nou echt een patiënt op het eiland of wordt hij gemanipuleerd door de dokters? Van wie is het lijk dat Teddy op de rotsen zag liggen? Zou er echt een chemisch stofje in de sigaretten zitten? Wat bedoelde mevrouw Kearns toen ze “RUN” in het boekje van Teddy opschreef? Was dat echt een waarschuwing of moest zij dat opschrijven zodat Teddy nog meer verdenkingen kreeg over het eiland?
Gelukkig verklaart de scène in de vuurtoren wel veel. Nadat Teddy in alle haast naar boven is gerend, is daar voor hem een behoorlijke anticlimax. Teddy krijgt zijn hele rolspel uitgelegd door dr. Cawley, in de hoop dat hij zijn echte leven weer herinnert. Teddy is helemaal geen U.S. Marshal maar de 67e patient van Ashecliffe. Volgens dr. Cawley is dit zijn laatste kans om in te zien dat zijn hele leven op Ashecliffe is verzonnen. Als Teddy en Chuck later weer op het stoepje voor de deur zitten zegt Teddy: “We gotta get off this rock, Chuck. Get back to the mainland. Whatever the hell’s going on here, it’s bad.” Chuck geeft een seintje aan dr. Cawley, hij zit weer in zijn spel. Dat is de logische interpretatie.
Het eerste wat je daarna te binnen schiet: wat bedoelde Teddy met die laatste zin? “Which would be worse, to live as a monster, or to die as a good man?” Daar komt komt een tweede interpretatie om de hoek kijken. Hij weet weer wie hij is, niet Teddy maar Andrew. Zijn moordend verleden komt weer terug maar hij wil het niet meer herinneren. In zijn gedachten was hij een U.S. Marshal, een goede man. Omdat hij weer is beland in zijn eigen fantasie is hij nog steeds een gevaar voor zijn omgeving en moet hij lobotomie ondergaan. Dit was de laatste kans van de doktoren om te laten zien dat hij het in zich heeft om het rollenspel van zich af te schuiven. To die as a good man. Als je nog dieper gaat graven komt je bij interpretatie nummer drie. In die interpretatie is Teddy wel een U.S. Marshal. Eigenlijk is het hele, volgens de dokters, verzonnen spel van Andrew waar. Teddy is dus gewoon Teddy en komt naar het eiland met Chuck om de verdwijning te onderzoeken. Maar op dat eiland komt Teddy erachter in de vuurtoren lobotomie wordt uitgevoerd. Het is vanaf dat moment zijn doel om dat tot de bodem uit te pluizen. Omdat de doktoren niet willen dat iemand buiten het eiland dit weet proberen ze Teddy op een verkeerd spoor te leiden. Hierbij maken ze dus gebruik van de drugs in de sigaretten die voor hallucinaties zorgen. Ook het woord RUN heeft hier mee te maken. Het lijk op de rotsen zou door de dokters kunnen zijn neergelegd zodat Teddy nog meer verstrikt zou raken in zijn eigen ideeën. En natuurlijk Rachel in de grot.
Dus, zoals je ziet is er, naast de twee logische redeneringen, nog een onderliggende interpretatie. Shutter Island is een goed voorbeeld van een film met een open einde, eentje waarbij de kijker helemaal zelf beslist welke kant zijn voorkeur naar uit gaat. Dus, lieve lezer, waar gaat jouw voorkeur naar uit?
Ik zag deze film pas geleden en ik vraag mij af of leonardo in deze film de Duitse commandant van Dachau was, die we in een flashback met onherkenbaar gezicht zien na een veronderstelde zelfmoordpoging. Dat was zijn (Leonardo’s) manier om te ontsnappen en de plaats in te nemen van een Amerikaanse soldaat. Vervolgens is hij het, die begint met het afknallen van Duitse krijgsgevangenen wellicht om herkenning te voorkomen. Deze SS soldaat heeft zichzelf altijd als held gezien en flashbacks waarin “zijn” kinderen gedood kunnen in het kamp hebben plaatsgevonden of elders. Met zijn zelfbeeld heeft hij dan kennelijk moeite mee gehad. Herinneringen aan deze kinderen ook in het zwart wit (vaak) wellicht in kampkleding (?) dus net iets langer geleden dan 1952 het jaar waarin hij gevangen zou zijn gezet. Hij is in de tussentijd Marshall geworden maar waarschijnlijk is het dat hij iemands plaats heeft ingenomen die achter een seriemoordenaar/pyromaan is aangestuurd. Feiten: Hij spreekt zelf uitstekend Duits terwijl hij een Psychiater beschuldigt een Duitser te zijn. op 1 van zijn vluchten is hij ontzettend handig in het in brand steken van een auto, Hij kan goed vechten (SS ers waren elite soldaten) en geldt als 1 van de gevaarlijkste gevangenen die ze hebben zo zegt de de kale psychiater. Hij was dus zeker een monster geworden, al als SS commandant. De vraag is of hij echt nog getrouwd is geweest en zijn kinderen heeft vermoord, onduidelijk blijft ook hoe? Gezien de korte tijd tussen 1945 en 1952 acht ik dat eerste onwaarschijnlijk. Hij heeft wel, denk ik de vrouw vermoord waar hij een droombeeld van heeft de vraag is alleen waar en hoe? Hij heeft op een gegeven moment in de film een verwrongen beeld dat zij die kinderen heeft gedood en dat hij haar toen maar heeft gedood omdat zij gek was geworden. Dat is denk ik weer om iets uit het verleden goed te praten en overeen te brengen met het zelfbeeld van held. Eerder in de film is dezelfde vrouw nog omgekomen bij een brand. Dit neemt hij als Marshall iemand kwalijk die niet blijkt te bestaan. Leonardo grijpt idd terug op de film Inception waar realiteit en droom door elkaar lopen wat resulteert in deze van het begin tot het eind boeiende film, met nog steeds veel vragen.
Hij was gister weer op tv voor ’t eerst nuchter gekeken buiten dat dicaprio fenomenaal is kwam ik er ook dit keer niet uit dat is trouwens de eerste keer dat ik een film niet doorgrond frustrerend maar mega gespeeld nogmaals
Ik dacht altijd al dat de derde de “juiste was”
Ik was niet zeker of hij inderdaad een U.S marchal was en zij hem wilden overtuigen dat hij een patiënt was, of hij wel degelijk een patiënt was, die een verzonnen persoonlijkheid had.
Dat vind ik het leuke aan deze film, er zijn meerdere opties mogelijk. Het is aan de kijker om te kiezen welke hij of zij het beste vindt passen.
Ik moet de film nog maar eens kijken. Kan me namelijk heel goed herinneren dat ik wel een mening had over wat er nou aan de hand was, maar weet echt niet meer welke. Het aparte is dat ik waarschijnlijk toch tot een ander idee zal hebben over wat er nu aan de hand is dan toen ik hem de eerste keer zag. Het verschilt bij dit soort films gewoon steeds welke scènes echt je aandacht trekken. Dat is tenminste bij mij het geval.
Ik heb tijdens de hele film gedacht dat jouw optie twee de juiste is. Maar nu ik er nog eens over nadenk, vind ik optie één eigenlijk leuker. Je wordt gewoon voor de gek gehouden, de hele film lang.
die laatste interpretatie had ik nog niet gehoord! die film is net een ui, zoveel laagjes